SFP (small form-factor pluggable) jest kompaktowym transceiverem (wkładką, modułem), obsługującym hot-plugging. Wykorzystywany jest w telekomunikacji i aplikacjach do przesyłu danych.

Obudowa i elektroniczny interfejs są wyszczególnione w standardach MSA. SFP łączy płytę główną (switcha, routera, konwertera mediów lub innego urządzenia) ze światłowodem lub miedzianym kablem sieciowym. Jest popularnym formatem wspólnie opracowanym i wspieranym przez wielu dostawców komponentów sieciowych.

Moduły (wkładki) SFP są zaprojektowane do wspierania SONETu (synchronicznej sieci optycznej), Gigabit Ethernetu, Fibre Channel i innych standardów przesyłowych.

Ze względu na mniejszy rozmiar, SFP wypiera wszechobecne we wcześniejszych latach transceivery GBIC. SFP jest czasem zwany Mini-GBIC, chociaż w standardach MSA nie jest obecne to określenie.

Typy modułów SFP

Transceivery SFP są dostępne z wieloma typami nadajników i odbiorników, pozwalając użytkownikowi wybrać odpowiedni transceiver dla każdego łącza, tak aby zapewnić wymagany zasięg optyczny dla każdego światłowodu (np. światłowodu wielomodowego lub jednomodowego).

Moduły optyczne SFP są powszechnie dostępne w kilku kategoriach:

• Dla wielomodowych światłowodów, z czarnym lub beżowym oznaczeniem
  • SFP SX – długość fali 850 nm, dla maksimum wynoszącego 550 m z prędkością 1,25 Gbit/s (gigabit Ethernet) lub 150m z prędkością 4,25 Gbit/s (Fibre Channel)
• Dla jednomodowych światłowodów, z niebieskim lub zielonym oznaczeniem
  • SFP LX – długość fali 1310 nm, dla odległości do 10 km
  • SFP EX – długość fali 1310 nm, dla odległości do 40 km
  • SFP ZX – długość fali 1550 nm, dla odległości do 80 km, z zielonym oznaczeniem
  • SFP EZX – długość fali 1550 nm, dla odległości do 160 km,
  • SFP BX – długość fali 1490 nm / 1310 nm. Moduł dwukierunkowy, określany jako BS-U dla przesyłu w górę i BS-D dla przesyłu w dół. Odległości do 10 km. Produkowane są również odmiany dwukierunkowych modułów SFP, które używają długości fali 1550 nm w jednym kierunku. Zasięg wynosi wtedy 40 km (XD), 80 km (ZX) lub 120 km (EX lub EZX).
  • SFP SFSW – transceivery o pojedynczej długości fali, dla ruchu dwukierunkowego, na pojedynczym światłowodzie. W połączeniu z CWDM podwajają natężenie ruchu na światłowodach.
  • Transceivery CWDM i DWDM – o różnych długościach fal, uzyskujące różne maksymalne dystanse.
• Dla kabli miedzianych:
  • 1000BASE-T – moduły te pracują tylko na interfejsie gigabit Ethernet. Nie są kompatybilne z Fibre Channel ani SONETem.

Zastosowanie

Gniazda SFP można znaleźć w switchach, routerach, firewallach i kartach sieciowych. Moduły SFP wykorzystują również karty HBA, wspierając różne prędkości, takie jak 2Gb, 4Gb i 8Gb. Dzięki niskiemu kosztowi, niskiemu profilowi i zdolności do zapewnienia połączenia z różnymi typami światłowodów, SFP dobrze sprawdza się w takich urządzeniach.

Standardyzacja

Transceivery SFP nie są wystandaryzowane przez żadną oficjalnę instytucję, ale są wyszczególnione w standardach MSA. Transceivery SFP zostały wyprodukowane później niż GBIC i pozwalają na większą gęstość portów (liczbę transceiverów na cm wzdłuż krawędzi urządzenia macierzystego) niż GBIC i dlatego zwane są często mini-GBIC. Podobny transceiver Small Form Factor jest mniejszy niż SFP, ale zwykle jest przylutowywany do urządzenia macierzystego, a nie podłączony do gniazda.

W praktyce, niektórzy producenci komponentów sieciowych angażują się w praktyki uzależnienia od dostawcy modyfikując oprogramowanie, tak aby kompatybilne były tylko moduły dostawcy. Uniemożliwiają w ten sposób używanie zamienników SFP.

Sygnały

Transceivery SFP zawierają obwody drukowane, które pasują do elektrycznego łącznika SFP w systemie bazowym.

Rozmiary

Rozmiary transceiverów SFP są trochę mniejsze od rozmiarów transceiverów XFP.

Informacje w pamięci EEPROM

Zgodnie ze specyfikacją MSA, transceivery SFP posiadają 256-bajtową pamięć EEPROM, która zawiera informacje o zdolnościach transceivera, standardowym interfejsie, producencie oraz inne informacje, które dostępne są poprzez interfejs I²C na 8-bitowym adresie 1010000X (A0h).

Technologia DDM

Nowoczesne optyczne transceivery SFP wspierają funkcje DDM (Digital Diagnostics Monitoring), zgodnie ze standardami SFF-8472. Funkcja ta zwana jest też jako DOM (Digital Optical Monitoring). Moduły z tą funkcją dają użytkownikowi możliwość monitorowania parametrów SFP, takich jak optyczna moc na wyjściu, optyczna moc na wejściu, temperatura, laserowy prąd polaryzacji i napięcie zasilania, w czasie rzeczywistym.

Kontroler diagnostycznego monitoringu jest dostępny na urządzeniu I²C pod adresem 1010001X (A2h).

Standard SFP+

SFP+ (enhanced small form-factor pluggable) jest ulepszoną wersją transceiverów SFP, wspierającą prędkość przesyłu danych do 16 Gbit/s. Pierwsza specyfikacja SFP+ została opublikowana 9 maja 2006 roku, a wersja 4.1 6 lipca 2009 roku. SFP+ wspiera standard 8 Gbit/s, Fibre Channel, 10 Gigabit Ethernet i Optical Transport Network. Jest popularnym modułem wykorzystywanym przez wielu dostawców komponentów sieciowych.

Chociaż standardy SFP+ nie wspominają o 16G Fibre Channel, może być on używany przy tej prędkości. Poza prędkością przesyłu danych, dużą różnicą między 8G Fibre Channel a 16G Fibre Channel jest sposób kodowania. Kodowanie 64b/66b stosowane do 16G jest bardziej efektywnym mechanizmem kodowania niż 8b/10b stosowane do 8G i pozwala na podwojenie przepustowości bez podwajania przepływności. Rezultatem jest przepływność wynosząca 14,025 Gbit/s dla 16G Fibre Channel.

W porównaniu do wcześniejszych modułów XENPAK lub XFP, moduły SFP+ zostawiają większą część obwodu do zaimplementowania w urządzeniu bazowym zamiast w środku modułu.

Należy wziąć pod uwagę czy moduł jest liniowy czy ograniczony. Liniowe moduły SFP+ są najbardziej odpowiednie do 10GBASE-LRM, w przeciwnym wypadku zalecane są ograniczone moduły.

Produkowane są również SFP+ Direct Attach służące do łączenia dwóch portów SFP+ bez dedykowanych transceiverów.

Możliwe jest wyprodukowanie slotu SFP+ kompatybilnego ze standardowym modułem SFP.